29
(cengizhan)
Yaklaşık 20 gündür Ulan- Batur dayım. Niye o kadar kaldın derseniz Rusya için vize bekledim. Önce 3. Katibimiz Gizem Hançerli’nin, sonrasında da Sayın Elçimiz Asım Arar’ın Notasi, havaların soğuk olması bahane edilerek kabul görmedi. Gizem Hanım’a ve Elçimiz Asım Arar’a teşekkür ederim çünkü bayağı uğraşıldı. Notaya vize verilmemesinin değerlendirmesini sizlere bırakıyorum.
Geçeceğim bu bölgenin -50 derecelerde olması ve yer yer karla kaplı olması ölümcül bir yolculuk olarak nitelendirildi. Bakın şimdi…..
Ben bu rotayı çizip birkaç kişiye gösterdiğimde “Gürkan seni öldürürler bu yolda.” dediler.
Gürcistan’da ya bıçaklanırsın ya da kurşunu sıkarlar, soyarlar seni,
Azerbaycan’da kesin soyarlar oralara gitme, Türkleri sevmiyorlar,
Türkmenistan ile Türkiye’nin arası iyi değil, arkadaki Türk bayrağını çıkar. En tehlikeli bölgeye gidiyorsun. Ayrıca çölde hava 50 derecenin üstünde Kara-gum çölünü araçla geç istersen!!!
Özbekistan’dan Türkleri kovaladılar, Türk okulu hiç yok orada (niye acaba ne hikayeler var olayın iç yüzünü zamanı geldiğinde anlatacağım) Özbekistan’a girmesen olmaz mı?
Tacikistan’a Pamir tırmanılır mı kafayı mı yedin? Len bir tarafına en ufak bir şey olsa seni kim gelip alacak? O dağ başında tek başına nasıl hayatta kalacaksın Gürkan, yapma!!!
Kırgızistan da savaş var sakın girme o ülkeye, soyarlar abi ölüme gidiyorsun delirdin mi sen?
Gürkan Çin’e girmeden o bayrağı çıkart. Urumçi’de seni yaşatmazlar, Kaşghar’da da öyle gezme, oralar tehlikeli bölgeler. Abi sel var!! Trene atla devam et. O güzergahtaki trenlerden biri sele kapılmıştı..
Gobi çölünü nasıl geçeceksin su yok, yemek yok . Öldür kendini daha iyi.
Rusya’ya gitme, -50 derece kar var. Kurtlar, ayılar var, nasıl pedallayacaksın?
Ayrıca başımdan geçen kötü olayların bir kısmını da burada sizlerle paylaştım.
Abilerime, ablalarıma, arkadaşlarıma ve aileme teşekkür ederim. Biliyorum beni düşünüyorsunuz sağlıklı iyi olmamı istiyorsunuz ve bu yolculuğu bitirip yenilerine çıkmamı bekliyorsunuz veya “Çıkma bu yeter.” diyorsunuz. 🙂 Amacım bir şeyleri ispatlamak değil yanlış anlaşılmasın. Önce kendim için yol alıyorum; ister arayışta diyin ister başka bir şey. Sonrasında Doğa için pedalla diyorum ve tecrübelerimi sizlerle paylaşıyorum. Tekrar yineliyorum. Ben kendisi için gezen biriyim. Kimselere bir şeyler ispatlamak zorunda değilim birileri içinde özellikle gezmiyorum!
Sizler arkanıza yaslanın, keyifle yazıları okuyun veya seyredin ve beni güzel sözlerinizden mahrum bırakmayın. Haaa bu arada Moğolistan bozkırı Sibirya’dan daha soğuk, son yılların hava değerlerine bir bakın zamanınız olursa. :). Telaşlanmayın ben geçerim dediysem geçer, yaparım dediysem yaparım!!! Sıkıntı yok
Güzergah değişikliği şöyle olmuştur. Önce Moğolistan’ın başkenti Ulan- Batur’dan doğuya doğru pedallayıp Çin’in kuzey doğusuna çıkacağım, oradan da aşağı önce Pekin’e sonra da Shangai..
Şimdi Shangai’ye neden gidiyorsun?
Çünkü Shangai Üniversitesinden Prof. Pervaz Iqbal projenin amacını öğrenince özel olarak üniversiteye davet etti. Ayrıca yol deneyimlerimi de öğrencilerle paylaşmamı istedi. Benden çıkan ilk tepkide waww oldu. Sonra kem-küm ıııııııııııı şeyyyyy……
“Asyanın en zorlu çoğrafyasını bisikletle geçtin. Sakın öğrencilerin karşısına çıkmaya korkuyorum deme!” ! Korkar mıyım uleeeen heyyyyttttttt. Tamam dedim. Çok çabuk gaza geldik…
Hum kalabalık bir üniversite olsa gerek.
(Bu noktalara da gidemedim )
